þriðjudagur, maí 18, 2004
Þögnin rofin.
Hef sem minnst annað að segja en að þetta blogg er ekki dautt. Það lá bara í dvala vegna prófa.
Skrifa meira á morgun. Vonandi.
|
Hef sem minnst annað að segja en að þetta blogg er ekki dautt. Það lá bara í dvala vegna prófa.
Skrifa meira á morgun. Vonandi.
sunnudagur, maí 02, 2004
Um “meðfædda göfgi” mannsins
Um daginn lagði ég það á mig að lesa bókina sem Björg Thorarensen ritstýrði, Alþjóðlegir mannréttindasamningar sem Ísland er aðili að. Það sem mér finnst furðulegt við þetta allt er að svo virðist sem einhvers konar consensus sé innan SÞ um að mannskepnan búi yfir ákveðinni “meðfæddri göfgi” (eins og það er orðað í samningunum). Þessi “meðfædda göfgi” virðist greinilega eiga að sanna sig sjálf og vera hafin yfir rökstuðning.
Sá rökstuðningur sem felst í þessum samningum, þessi “meðfædda göfgi” sem aðildarríkin eiga að viðurkenna að réttindin séu leidd af, er vægast sagt fremur rýr. Af hverju var ekki hægt að rökstyðja þetta á einhvern annan og skynsamlegri hátt? Af hverju þarf að misbjóða manni með svona kjaftæði? Það hefði verið hægur leikur að rökstyðja þetta t.d. með skírskotun til þess að samfélagið yrði betra, að lífsskilyrði manna yrðu betri etc. Eða bara með því að ríkisstjórnir landanna vilji þetta (eins og er í mannréttindasáttmála Evrópu).
En nei. SÞ þótti nauðsynlegt að blanda einhverri “meðfæddri göfgi” í málið. Einhvers konar tilbúnu náttúrulögmáli. Einhvers konar trú.
Ef hin meðfædda göfgi mannsins væri alvöru náttúrulögmál, til hvers er þá samningurinn? Og hvar er þá samningur SÞ þar sem allar þjóðir skuldbinda sig til að virða þyngdaraflið?
Af hverju getur mönnum ekki skilist það að ef menn sammæltust um það að engin mannréttindi væru til, væru þau ekki til? Mannréttindi eru fyrst og fremst “mannasetning” í eðli sínu. Eitthvað sem valdhafar eru sammála um að sé heppilegt.
En það að festa trúarbrögð í lög (eins og samningar SÞ bera með sér) er heldur heimskulegt.
|
Um daginn lagði ég það á mig að lesa bókina sem Björg Thorarensen ritstýrði, Alþjóðlegir mannréttindasamningar sem Ísland er aðili að. Það sem mér finnst furðulegt við þetta allt er að svo virðist sem einhvers konar consensus sé innan SÞ um að mannskepnan búi yfir ákveðinni “meðfæddri göfgi” (eins og það er orðað í samningunum). Þessi “meðfædda göfgi” virðist greinilega eiga að sanna sig sjálf og vera hafin yfir rökstuðning.
Sá rökstuðningur sem felst í þessum samningum, þessi “meðfædda göfgi” sem aðildarríkin eiga að viðurkenna að réttindin séu leidd af, er vægast sagt fremur rýr. Af hverju var ekki hægt að rökstyðja þetta á einhvern annan og skynsamlegri hátt? Af hverju þarf að misbjóða manni með svona kjaftæði? Það hefði verið hægur leikur að rökstyðja þetta t.d. með skírskotun til þess að samfélagið yrði betra, að lífsskilyrði manna yrðu betri etc. Eða bara með því að ríkisstjórnir landanna vilji þetta (eins og er í mannréttindasáttmála Evrópu).
En nei. SÞ þótti nauðsynlegt að blanda einhverri “meðfæddri göfgi” í málið. Einhvers konar tilbúnu náttúrulögmáli. Einhvers konar trú.
Ef hin meðfædda göfgi mannsins væri alvöru náttúrulögmál, til hvers er þá samningurinn? Og hvar er þá samningur SÞ þar sem allar þjóðir skuldbinda sig til að virða þyngdaraflið?
Af hverju getur mönnum ekki skilist það að ef menn sammæltust um það að engin mannréttindi væru til, væru þau ekki til? Mannréttindi eru fyrst og fremst “mannasetning” í eðli sínu. Eitthvað sem valdhafar eru sammála um að sé heppilegt.
En það að festa trúarbrögð í lög (eins og samningar SÞ bera með sér) er heldur heimskulegt.
Hugleiðingar eftir sifjaréttarpróf
Það sem ég hugsaði eftir prófið á þriðjudaginn var einmitt lína úr Aeneasarkviðu:
“sunt lacrimae rerum, et mentem mortalia tangunt”
m.ö.o. gekk mér fremur illa.
Stjórnskipunarrétturinn ætti að eiga betur við mig.
|
Það sem ég hugsaði eftir prófið á þriðjudaginn var einmitt lína úr Aeneasarkviðu:
“sunt lacrimae rerum, et mentem mortalia tangunt”
m.ö.o. gekk mér fremur illa.
Stjórnskipunarrétturinn ætti að eiga betur við mig.
