föstudagur, janúar 13, 2006
Stóra DV-málið
Það er allt að verða vitlaust út af því að einhentur kennari á vestfjörðum sem kannski var barnaperri fargaði sér.
Eftir því sem ég hef heyrt ritaði maðurinn til fjölskyldu sinnar um að hann þyldi ekki ágang fjölmiðla í þessu máli og hefði því ákveðið að sparka fötunni.
En þarf það að vera aðalástæðan?
Svo lengi sem það hefur ekki verið kannað til hlítar hvort maðurinn var sekur eða saklaus um glæpina sem honum voru gefnir að sök getum við ekki með góðu móti sagt til um það hvort sjálfsvígið var DV að kenna eða ekki.
Svo virðist sem meginþorri almennings sætti sig við að vita ekki hvort maðurinn var sekur eða ekki. Víst er að meginreglan, sú að menn séu sýknir uns sök sannast, á við, en er þá ekki rétt að sýna DV sömu tillitssemi? Er það öruggt að DV hafi átt sök á þessu?
Ein lítil dæmisaga, sem ekki á sér neina stoð í raunveruleikanum
Setjum sem svo að ungur maður ryðjist inn á landsfund framsóknarmanna, vegi þar mann og annan og komist burtu.
Setjum nú sem svo að laganemi, við skulum bara kalla hann Ref, sé grunaður um verkið. og að Bændablaðið birti af honum mynd. Setjum nú sem svo að Refur hafi hina megnustu óbeit á Bændablaðinu, sem magnast hefur enn frekar við umfjöllunina.
Refur veit að sönnunargögnin gegn honum eru gríðarlega mikil og sannfærandi, og ákveður því að farga sér fremur en að verða lokaður inni fyrir lífstíð.
Áður en Refur opnar sér æð, skrifar hann með skrautskrift á glanspappír:
“Ég get þetta ekki lengur, því Bændablaðið hefur lagt líf mitt í rúst” o.s.frv. o.s.frv.
Ég geri þá ráð fyrir að almúginn, svo og samtök auglýsenda og eigendur bændablaðsins myndu í þessu tilviki hneykslast stórlega á siðlausri umfjöllun blaðsins um Ref, sem orðið hefur til þess að ungur og efnilegur maður með áhuga á meindýraeyðingu hefur framið sjálfsmorð.
Og ef Refur á sér framhaldslíf, á hvaða stað sem það kann að vera, hlær hann illyrmislega að öllu saman.
|
Það er allt að verða vitlaust út af því að einhentur kennari á vestfjörðum sem kannski var barnaperri fargaði sér.
Eftir því sem ég hef heyrt ritaði maðurinn til fjölskyldu sinnar um að hann þyldi ekki ágang fjölmiðla í þessu máli og hefði því ákveðið að sparka fötunni.
En þarf það að vera aðalástæðan?
Svo lengi sem það hefur ekki verið kannað til hlítar hvort maðurinn var sekur eða saklaus um glæpina sem honum voru gefnir að sök getum við ekki með góðu móti sagt til um það hvort sjálfsvígið var DV að kenna eða ekki.
Svo virðist sem meginþorri almennings sætti sig við að vita ekki hvort maðurinn var sekur eða ekki. Víst er að meginreglan, sú að menn séu sýknir uns sök sannast, á við, en er þá ekki rétt að sýna DV sömu tillitssemi? Er það öruggt að DV hafi átt sök á þessu?
Ein lítil dæmisaga, sem ekki á sér neina stoð í raunveruleikanum
Setjum sem svo að ungur maður ryðjist inn á landsfund framsóknarmanna, vegi þar mann og annan og komist burtu.
Setjum nú sem svo að laganemi, við skulum bara kalla hann Ref, sé grunaður um verkið. og að Bændablaðið birti af honum mynd. Setjum nú sem svo að Refur hafi hina megnustu óbeit á Bændablaðinu, sem magnast hefur enn frekar við umfjöllunina.
Refur veit að sönnunargögnin gegn honum eru gríðarlega mikil og sannfærandi, og ákveður því að farga sér fremur en að verða lokaður inni fyrir lífstíð.
Áður en Refur opnar sér æð, skrifar hann með skrautskrift á glanspappír:
“Ég get þetta ekki lengur, því Bændablaðið hefur lagt líf mitt í rúst” o.s.frv. o.s.frv.
Ég geri þá ráð fyrir að almúginn, svo og samtök auglýsenda og eigendur bændablaðsins myndu í þessu tilviki hneykslast stórlega á siðlausri umfjöllun blaðsins um Ref, sem orðið hefur til þess að ungur og efnilegur maður með áhuga á meindýraeyðingu hefur framið sjálfsmorð.
Og ef Refur á sér framhaldslíf, á hvaða stað sem það kann að vera, hlær hann illyrmislega að öllu saman.
miðvikudagur, janúar 04, 2006
Weltschmerz. Áramótaheit.
Þegar ég mun á gamals aldri skrifa mærðarfulla sjálfsævisögu mína minnist ég væntanlega ársins 2005 sem “síðasta árs æsku minnar”. (Ég geri ráð fyrir að verða sérstaklega dramatískur í ellinni)
Þótt maður sé enn jafn andskoti barnalegur og áður hefur maður kynnst því hvað það er að vera stressaður yfir verðbólgu og afborgunum, vísitölu, því að þurfa að kaupa heimilistæki o.s.frv. o.s.frv.
Það sem er verst við þetta vesen allt saman er að manni líður eins og vegna alls þessa sé innihald hausaskeljar manns að skreppa saman.
Ég hef hina megnustu fyrirlitningu á heimskingjum, og ég tel flest fólk heimskingja. Nú er ég loksins farinn að skilja af hverju fólk er svona heimskt. Baslið við að “lifa lífinu” veldur því að það er orðið steingert í toppstykkinu.
Ég hef alltaf litið á mig sem ábyrgðarlausan “frjálsan anda” sem er (að sjálfsögðu) langt hafinn yfir hina hugmyndalausu vinnumaura sem heimurinn virðist vera fullur af. Ábyrgð og áhyggjur gera fólk að andlausum, íhaldssömum taugahrúgum.
Þetta er það sem komið hefur fyrir bloggið mitt.
Síðustu færslur mínar hafa beinlínis verið leiðinlegar og óáhugaverðar. Þegar ég er ekki að hugsa um fasteignir er ég að hugsa um peninga. Og vinnuna.
Ég er skíthræddur við það sem virðist vera að koma fyrir mig. Ég virðist vera á góðri leið með að verða að aumingja.
Hvað tekur næst við hjá mér? Sjónvarpsgláp? Enski boltinn?
Næstu mánuði ætla ég svo sannarlega að reyna að streitast á móti þessu. Ég er ekki tilbúinn að til að verða vitlausari, leiðinlegri eða “eðlilegri” en ég er. Því mun ég spýta í lófana á nýju ári og gerast hrokafyllri, andstyggilegri og duglegri við að skrifa en áður.
Og hana nú.
|
Þegar ég mun á gamals aldri skrifa mærðarfulla sjálfsævisögu mína minnist ég væntanlega ársins 2005 sem “síðasta árs æsku minnar”. (Ég geri ráð fyrir að verða sérstaklega dramatískur í ellinni)
Þótt maður sé enn jafn andskoti barnalegur og áður hefur maður kynnst því hvað það er að vera stressaður yfir verðbólgu og afborgunum, vísitölu, því að þurfa að kaupa heimilistæki o.s.frv. o.s.frv.
Það sem er verst við þetta vesen allt saman er að manni líður eins og vegna alls þessa sé innihald hausaskeljar manns að skreppa saman.
Ég hef hina megnustu fyrirlitningu á heimskingjum, og ég tel flest fólk heimskingja. Nú er ég loksins farinn að skilja af hverju fólk er svona heimskt. Baslið við að “lifa lífinu” veldur því að það er orðið steingert í toppstykkinu.
Ég hef alltaf litið á mig sem ábyrgðarlausan “frjálsan anda” sem er (að sjálfsögðu) langt hafinn yfir hina hugmyndalausu vinnumaura sem heimurinn virðist vera fullur af. Ábyrgð og áhyggjur gera fólk að andlausum, íhaldssömum taugahrúgum.
Þetta er það sem komið hefur fyrir bloggið mitt.
Síðustu færslur mínar hafa beinlínis verið leiðinlegar og óáhugaverðar. Þegar ég er ekki að hugsa um fasteignir er ég að hugsa um peninga. Og vinnuna.
Ég er skíthræddur við það sem virðist vera að koma fyrir mig. Ég virðist vera á góðri leið með að verða að aumingja.
Hvað tekur næst við hjá mér? Sjónvarpsgláp? Enski boltinn?
Næstu mánuði ætla ég svo sannarlega að reyna að streitast á móti þessu. Ég er ekki tilbúinn að til að verða vitlausari, leiðinlegri eða “eðlilegri” en ég er. Því mun ég spýta í lófana á nýju ári og gerast hrokafyllri, andstyggilegri og duglegri við að skrifa en áður.
Og hana nú.
